MODELI PRAVNE REGULATIVE TELEVIZIJSKOG EMITOVANJA U SJEDINJENIM AMERIČKIM DRŽAVAMA
Apstrakt
Ovaj rad se bavi analizom primene zakonske regulative na radio-difuzni sistem Sjedinjenih Američkih Država, s posebnim osvrtom na proces koji je frekventni spektar, uz pomoć pravnih regulativa, sve više stavljao u službu komercijalnih interesa a ne nekog na drugi način koncipiranog javnog dobra. Hipotezu da državno zakonodavstvo u SAD medijski promoviše i štiti samo određene, a ne i zajedničke interese građana, dokazuje komparativna analiza prvobitno donetih i nedavno donetih zakonskih akata. Zakon o komunikacijama iz 1934. godine (kojim je uspostavljeno javno a ne privatno vlasništvo nad radio talasima) i Zakon o javnom emitovanju iz 1967. godine (kojim se podstiče proizvodnja nekomercijalnog programa, naročitog dečjeg, i osniva PBC, Korporacija za javno emitovanje), definisali su televiziju kao medij u službi javnog interesa i u funkciji razvoja američke demokratije, dok nedavno donete zakonske regulative (kao što su Zakon o telekomunikacijama iz 1996. godine i uredbe Federalne komisije za komunikacije iz 2003. godine kao i njene najnovije inicijative), po mišljenju naučnika i istraživača medija koji su predstavljeni u ovom radu, televiziju pretvaraju u instrument za uspostavljanje vladavine komercijalnih interesa. Kroz američku istoriju, takoreći u svim oblastima života, prvobitne definicije zajedničkog dobra su preinačavane i, donošenjem određenih zakonskih mera, postepeno sužavane na zaštitu samo određenih interesa (politike i kapitala), a ne zajedničkih interesa svih građana Amerike. Ključni momenat za razumevanje ovakve razvojne paradigme bio je trenutak kada je tekst iz Deklaracije o nezavisnosti (1776), koji govori o pravima svih ljudi na „život, slobodu i ostvarenje sreće“ u Ustavu SAD iz 1789. godine promenjen tako što je fraza o pravu na „ostvarenje sreće“ preinačena u pravo na „imovinu“. Decenijama su institucije sistema SAD sistematski radile na tome da se u praksi, putem legislativnih mera, realizuje ideologija svođenja pojma sreće na sticanje i zaštitu privatne imovine, odnosno na teleologiju vlasništva. Preispitivanje legislativnih mera koje kanališu akciju je ključno.
